ظرفيت آدمى براى عادت كردن می­تواند قوه­ى تشخيص او را تباه كند. تداوم و تكرار در مشاهده­ى پديده­هايى هر اندازه خشونت­بار يا تكان­دهنده، وجه غريب و هولناك آن­ها را محو مى­كند. سازگار شدن با شرايط يا رخدادهاى خشن، هرچند همچون واكنشى ناگزير و ناخودآگاه براى تاب آوردن آغاز شده باشد، می­تواند شقاوت و سنگدلى را در نهاد آدمى بنشاند؛ به­ علاوه که عادی شدن خشونت خود می­تواند منجر به افزایش آن شود چراکه دهشتناکی فجایع را از بین می­برد.

ساده­ترين پرسش اين است كه با توجه به برتابیدن يا مقاوم شدن در برابر تصاوير ناخوشایند جنگ، امروزه چند تن از ما که شاهد چنین صحنه ­ها یا شنونده چنین اخباری هستیم، همچنان از برخورد با آن­ها متعجب، منزجر، اندوهگین یا متاثر می­شویم؟ این پرسش نقطه آغازین آثار من هستند.